انجمن بعد پنجم

دو تا پرنده هستیم رو شاخه های غربت
نه اهل قصه گفتن نه خوندن و نه صحبت

ما بس که نپریدیم پریدن یادمون رفت
تو راه موندیم و دیگه رسیدن یادمون رفت

تو را من چشم در راهم شبا هنگام

که می گيرند در شاخ «تلاجن*» سايه ها رنگ سياسی

وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛

تو را من چشم در راهم.

شبا هنگام ، در آن دم که بر جا، درّه ها چون مرده ماران خفتگان اند؛

در آن نوبت که بندد دست نيلوفر به پای سر و کوهی دام.

گرم ياد آوری يا نه ، من از يادت نمی کاهم؛

تو را من چشم در راهم .

«نیما یوشیج»

مردمان را ديدم
شهرها را ديدم
دشت ها را... كوه ها را ديدم
آب را ديدم ... خاك را ديدم
نور و ظلمت را ديدم
و گياهان را در نور... و گياهان را در ظلمت ديدم
جانور را در نور ... جانور را در ظلمت ديدم
و بشر را در نور ... و بشر را در ظلمت ديدم...

من که هر آنچه داشتم اول ره گذاشتم
حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو

واو!

وفا کنیم وملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است

تو در جان منی من غم ندارم
تو ایمان منی من کم ندارم
اگر درمان تویی دردم فزون باد
و گر عشقی تو سهم من جنون باد


د

دل من در دل شب
خواب پروانه شدن می بیند
مهر در صبح دمان داس به دست
خرمن خواب مرا می چیند

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال
به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود


ورنه هیچ از دل بیرحم تو تقصیر نبود


من دیوانه چو زلف تو رها می کردم


هیچ لایقترم از حلقه زنجیر نبود

دوش شراب ریختی وز بر ما گریختی
بار دگر گرفتمت بار دگر چنان مکن

ني من منم , ني تو توئي , ني تو مني
هم من منم , هم تو توئي , هم تو مني

من با تو چنانم اي نگار ختني
كاندر غلطم كه من توام يا تو مني

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت

تا كی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر دم از این باغ بری می رسد
تازه تر از تازه تری می رسد

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

حالا که تکراری گفتی

دردم از یار است و درمان نیزهم
دل فدای او شد و جان نیز هم

این که میگویند آن خوشتر زحسن
یارِ ما این دارد و آن نیز هم

موج راز سر به مهری را به دنیا گفت و رفت
با صدف هایی که بین ساحل و دریا گذاشت

توانا بود هرکه دانا بود
زدانش دل پیر برنا بود