مشاعره

[soheil]

تا چند همچو شمع زبان آوری کنی....
پروانه مراد رسید ای محب خموش..

[soheil]

شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان...
که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش...

[soheil]

شد از بروج ریاحین چو آسمان روشن...
زمین به اختر میمون و طالع مسعود..

[baran]

دست مرا بگير که آب از سرم گذشت.... خون از رخم بشوي که تير از برم گذشت


سهيل جان با خودت مشاعره مي کني عزيزم؟


"ت"

[Elham]

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهاند آدمی

[soheil]

یاران چه غریبانه رفتند از این خانه ....
هم سوخته شمع ما هم سوخته پروانه...

[Elham]

هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم بگم فقط مال مني به تو جسارت بکنم

[soheil]

می رفت خیال تو ز چشم من و می گفت...
هیهات از این گوشه که معمور نماندست..

[Elham]

تهي از باده عشق و نواي شعرگونه هاي عشق
تنها همچون نسيمي که گرده هاي خاکستر دلم را بهم مي زند و مي رود ،
ناتوان تر از آنکه بتواند سرخي خاکستر را روشن تر کند .
مي خوانم و خاطراتم را صدا مي زنم :
آرزويي است مرا در دل ....
هر دم آن هوسران را ...
آري آغاز دوست داشتن است ....
من به پايان دگر نيانديشم ...
اي که دلي پر از صفا داري از او وفا مجو ،
هرگز ......
در ميان گريه صدايي مبهم مي ناليد :
دوستش دارم نميداني .......

[hamideht]

یکیست ترکی و تازی درین معامله حافظ----------حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تودانی

[soheil]

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد..
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد...

[hamideht]

دلم رمیده لولی وشیست شورانگیز---------------دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز

[soheil]

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر...
تا خرابت نکند صحبت بد نامی چند..

[Elham]

زندگي , در لباس افسر پليس , براي ماشين هاي تمدن سوت مي زند
و شادي , در هيئت گنجشکي کوچک , توي سوراخي در زيرشيرواني , از ترس گربه خشونت , قايم شده است
و آدم ها , همان غورباقه هاي سرگردان مرداب تنهايي هستند
که شاد از شکار مگس هاي عمرشان شب تا صبح غورغور مي کنند

[Elham]

ببخشید باید د می دادم
در بازي گرگم به هوا هميشه از گرگ شدن فرار مي کرديم
اما اکنون ناخواسته در تمامي بازي ها گرگيم، بي آنکه از خود بترسيم

[soheil]

من ار چه در نظر یار خاکسار شدم...
رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند..

[Elham]

دست در دست تو
سخن ها مي توانم گفت

نغمه در نغمه درافكنده
اي خورشيد

از مهرباني بي دريغ جانت
با چنگ تمامي ناپذير تو سرودها مي توانم گفت

[soheil]

توانگرا دل درویش خود بدست آور....
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند...

[Elham]

دشت ها آلوده ست
در لجن زار گل لاله نخواهد روييد
در هواي عفن آواز پرستو به چه کارت ايد؟
فکر نان بايد کرد
و هوايي که در آن
نفسي تازه کنيم!
گل گندم خوب است
گل خوبي زيباست
اي دريغا که همه مزرعه دلها را
علف هرزه کين پوشانده ست
هيچکس فکر نکرد
که در آبادي ويران شده ديگر نان نيست
و زماني شده است
که به غير از انسان

هيچ چيز ارزان نيست!!!...

[soheil]

تا توانی ذلی به دست آور
دل شکستن هنر نمی باشد..